ဝိဥာဥ္ ကလဲ႔စား-၁

   
ဝိဥာဥ္ ကလဲ႔စား-၁ 

✔စားေရးသူ-ထီးကေလး 🌂 `
================

ကယ္ၾကပါဦး …လုပ္ၾကပါဦး…ဆရာၾကီးဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး…လုပ္ၾကပါဦး…´ အခ်ိန္က ည၁၂ ခြဲေနခဲ႔ျပီ။ရပ္ကြက္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သတ္လ်က္ စိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ညနက္နက္၏ အရသာမွာ ေပၚလြင္ေနခဲ႔သည္။အျငိမ္းစား ပါေမာကၡၾကီး ဦးလွျမင့္ကား ထိုရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ အလွဴတန္းရက္ေရာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး စိတ္ရင္းေစတနာ အလြန္ေကာင္းမြန္သူ တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သည္။မိသားစုနွင့္ ကြဲကြာေနျပီး ထိုျခံနွင့္ အိမ္တြင္သာ တစ္ဦးတည္း ေအးေဆးစြာေနလ်က္  ၾကီးသူကိုရိုေသ ငယ္သူကို ေလးစားကာ တည္ျငိမ္ရင့္က်က္ေသာ ဦးပတိရုပ္အား ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ထိုညေလးတြင္ ဦးလွျမင့္တစ္ေယာက္ ညနက္သည့္အထိ စာဖတ္ခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနခဲ႔ျပီး သူအား အိမ္အေဖာ္ေကာင္မေလးမွ ႏြားနို႕လာပို႕ရာ မည္းနက္ေသာ အရိပ္တစ္ခုမွ ၾကီးဆိုးလ်က္ ဦးလွျမင့္အား သတ္ေနေလသလား။ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အိမ္အေဖာ္ေကာင္မေလးမွာ အလန္႔တၾကား ေဘးပတ္ဝန္းက်င္သို႕ ေအာ္ေခၚအကူညီေတာင္းေတာ့သည္။ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးရဲ႕ ေအာ္သံမ်ားေၾကာင့္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူမ်ား ထိုျခံထဲသို႕ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုတို႕ျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာခါ ဦးလွျမင့္စာဖတ္ခန္းသို႕ ေရာက္ရွိလာခဲ႔သည္။ မိန္းကေလးက သူမ၏ မ်က္နွာအား လက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖံုးကြယ္ထားလ်က္ အခန္းဝေလးတြင္ တုန္ရီေၾကာက္လန္႔ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ထိုအိမ္ထဲသို႕ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူမ်ားေရာက္လာလ်က္ ဦးလွျမင့္ စာဖတ္ခန္းသို႕ ၾကည့္လိုက္ေလရာ `ဟင္!…´ `ဟာ!…ဘယ္…ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ´ မ်က္လံုးအားျပဴးေနလ်က္ ၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်ေနသည့္ ဦးလွျမင့္အား ေတြ႔လို္က္ရသည္ ။တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူ႕အား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ပံုစံတို႕ျဖင့္ ေျခာက္လန္႕သတ္ျဖတ္ခဲ႔ေလသလား လႈပ္နိုး၍မရ ေသဆံုးေနေတာ့သည္။ `ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲဗ်ာ…ဆရာၾကီးကို ဘယ္သူသတ္သြားတာလဲ…´ စိတ္ထားအလြန္ပင္ေကာင္းမြန္ျပီး လူတိုင္းကား ခ်စ္၊ ေၾကာက္၊ ရိုေသလ်က္ရွိေသာ ဦးလွျမင့္အား မည္သူက ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ခဲ႔သနည္းဟု စိတ္ဝင္တစားျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ မၾကာမီအခ်ိန္တြင္းမွာပဲ နယ္ေျမပိုင္ ရဲအရာရွိမ်ား ေရာက္လာၾကျပီး ဦးလွျမင့္အေလာင္းအား စစ္ေဆးလ်က္ အခင္းျဖစ္ပြားခဲ႔သည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခ်ိဳ႕အား ေတြ႕ျမင္ခဲ႔ေသာ ဦးလွျမင့္၏ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးကို စတင္ေမးျမန္းေတာ့သည္။ `မိန္းကေလးက ဆရာၾကီး အိမ္မွာ အလုပ္တာေနာ္ ဟုတ္လား…ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ…´ မိနိးကေလးအား ရဲအရာရွိတစ္ဦးမွ ေမးေနလ်က္ သူမမွာေတာ့ ေၾကာက္လန္႕တုန္ရီေနသည္ကို ေတြ႕ေနရသည္။သို႔ႏွင့္ ရဲအရာရွိ၏ အေမးကား တုန္ရီေနေသာ အသံတို႔ျဖင့္ `ဟုတ္…ဟုတ္ပါတယ္…ကြ်န္…ကြ်န္မ ဒီအိမ္ၾကီးမွာ အလုပ္လုပ္ေနခဲ႔တာ ေျခာက္…ေျခာက္နွစ္ေက်ာ္ေနခဲ႔ပါျပီ…´ `ဟုတ္ျပီ…အခင္းျဖစ္ပြားတဲ႔ ေနရာကို မိန္းကေလး ဘယ္အခ်ိန္တည္းက စေရာက္ခဲ႔တာလဲ…´ `ဆရာၾကီးက ညဘက္ေတြဆို တစ္နာရီေလာက္မွ အိပ္တတ္ပါတယ္ ၁၂ ေက်ာ္တာနဲ႔ သူအတြက္ ကြ်န္မႏြားနို႔ သြားပို႕ေပးရတယ္ အခု ဆရာၾကီးရွိေနတဲ႔ စာဖတ္ခန္းထဲကို ႏြားနို႔ပို႕ေပးဖို႕ အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္တာ မည္းမည္းအေကာင္ၾကီးတစ္ေကာင္က ဆရာၾကီးရင္အံုကို ကိုင္ျပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ ပံုစံနဲ႔ သတ္ေနတာလားမသိဘူး…ကြ်န္မလည္း ေၾကာက္တာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကူညီေအာ္ေတာင္းခဲ႔တာပါ…´ `ဘယ္လို…မည္းမည္းအေကာင္းၾကီး ဟုတ္လား…´ `ဟုတ္…ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ…´ `အဲ႔မည္းမည္းေကာင္ၾကီးကို မိန္းကေလး ဘယ္လိုထင္လဲ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္နိုင္လား´ `ကြ်န္မ မေျပာတတ္ဘူး ဆရာ ေနာက္ေက်ာကိုပဲ ျမင္လိုက္ရတာ ကြ်န္မေရာက္လာေတာ့ အခန္းျပတင္းေပါက္ကေန အေငြ႕ေတြလိုလိုျဖစ္ျပီး ေပ်ာက္သြားတယ္…´ မိန္းကေလးကား တုန္ရီေနလ်က္ အလြန္ပင္ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္းေသာ ပံုစံအား သူမေတြ႕ရွိလိုက္ရပံုေပၚသည္။မိန္းကေလး၏ ထြက္ဆိုခ်အရ ရဲအရာရွိမွာ အခန္းပတ္ဝန္းက်င္နွင့္ ျပတင္းေပါက္တို႕အား စစ္ေနလ်က္။ အိမ္ကား နွစ္ထပ္တိုက္ျဖစ္ျပီး အခန္းတစ္ခုလံုးမွာလဲ ပံုစံမပ်က္ ဦးလွျမင့္တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ႔သလိုပင္။ ရံႈးရင္းဆန္ခတ္ တိုက္ခိုက္မႈ႕မ်ား ရွိမေနပဲ မည္သည့္ပစၥည္းမွ ပံုစံမပ်က္ရွိေနေတာ့သည္။ ဦးလွျမင့္၏ အေလာင္းအား ေဆးစစ္ခ်က္တြင္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ ေသြးထြက္ျခင္း ဒဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ရွိမေနပဲ ရင္တြင္းကလိစာ နွလံုးမရွိေတာ့သည္ဟု အေျဖထြက္ခဲ႔သည္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး၌ ေစတနာေကာင္းျပီး အလွဴတန္းရက္ေရာေသာ ပါေမာကၡ ဦးလွျမင့္အား ယူၾကံဳးမရ ဝမ္းနည္းပူေဆြးခါ လူသတ္တရားခံေပၚေပါက္ေရး အတြက္ ဝိုင္းဝန္းကူညီလ်က္ရွိသည္။သဲလြန္စေပ်ာက္လ်က္ ရဲအရာမ်ား စဥ္းစားမရသည္မွာ ဒဏ္ရာမရွိ ရင္တြင္း ကလိစာနွလံုးေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္ကိုပင္။တစ္ခ်ိဳ႕အား မျမင္နိုင္သည့္ ေမွာ္အတတ္ ေအာက္လမ္းတို႔ျဖင့္ ျပဳစားသည္ဟုဆိုကာ တဘုတ္ေလလႊင့္ စကားမ်ားထြက္ေပၚလာခဲ႔ေတာ့သည္။ တစ္ပတ္ခန္႕ၾကာသည့္ အထိ မည္သည့္ သဲလြန္စမွ ရွာမရပဲ ရဲအရာရွိမ်ား ေျချခင္းလိမ္ အလုပ္ရႈတ္ေနေတာ့သည္။ `က်ဳပ္နဲ႔ ပါေမာကၡဆရာလွျမင့္က လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၅နွစ္ေလာက္တည္းက မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ခဲ႔တာ အဲ႔ဒီအခ်ိန္က က်ဳပ္ နယ္ထိန္းဘဝနဲ႔ စေတြခဲ႔တယ္ဆိုပါေတာ့ေလ…ဆရာလွျမင့္က စိတ္ရင္းေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ဗ်…က်ဳပ္ကိုလည္း သူ႕ညီရင္းတစ္ေယာက္လို သိပ္ခ်စ္ရွာတာ သူ႔မွာရန္ျငိဳးရန္စဆိုတာလဲ က်ဳပ္နဲ႔ စသိတဲ႔တည္းက ရွိတယ္လို႕တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး တကၠသိုလ္မွာလဲ ဆရာလွျမင့္ကို ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတိုင္းက ခ်စ္ၾကတယ္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးက သူ႕ကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္ရတာလဲဗ်ာ…သူ႔အတြက္ က်ဳပ္ဘာမွ မကာကြယ္ေပးလိုက္နိုင္ဘူး…´ `စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ ဆရာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဒီအမႈ႕တရားခံကို အျမန္ဆံုး ေဖာ္ထုတ္နိုင္မွာပါ…ဒါနဲ႔ ဆရာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခုစဥ္းစားမိတယ္ အိမ္အေဖာ္ ေကာင္မေလးေျပာပံုအရနဲ႔ ေဆးစစ္ခ်က္အရဆို ပါေမာကၡၾကီးကို လူအစစ္မွ သတ္တာဟုတ္ရဲ႕လား…´ `ဟင္!…ဆရာဝင္းက ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ…´ `ဒီလိုေလ…အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးေျပာပံုအရ အရိပ္မည္းမည္းၾကီးတစ္ခုက တစ္ခန္းလံုးကို အုပ္စိုးျပီး ပါေမာကၡၾကီးရဲ႕ ရင္အံုကို ကိုင္ထားသလိုေတြ႔တယ္ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႕ေဆးစစ္ခ်က္အရ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ဘာဒဏ္ရာမွ မရွိပဲ နွလံုးတစ္ခုလံုး ေပ်ာက္ေနတယ္ အဲ႔ဒါေတြကို ဆက္စပ္ၾကည့္လိုက္ရင္ သရဲ တေစၧ မ်ားျဖစ္ေနမလားလို႕…´ `ဟာဗ်ာ…သရဲ တေစၧက လူတစ္ေယာက္လံုးကို သတ္နိုင္တယ္လို႕ က်ဳပ္တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး…ဟားဟား´ `ဆရာကလည္း မရယ္နဲ႔ဗ် က်ဳပ္က ေတာသား က်ဳပ္တို႔ရြာဘက္မွာဆို ေအာက္လမ္းပညာနဲ႔ အဲ႔လိုသတ္တာေတြ ခဏခဏၾကားဘူးတယ္…´ `ဟားဟား…ဆရာဝင္းရယ္ ခင္ဗ်ား ရဲမလုပ္စားပဲ ပေယာဂါဆရာသာ လုပ္စားေတာ့ေဟ့…က်ဳပ္ကိုေတာ့ ခြင့္ျပဳဦး အိမ္က မိန္းမက ဒီညေန တာဝန္ခ်ိန္ျပီးတာနဲ႔ ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးအတြက္ ေစ်းဝယ္ထြက္ဖို႕ေစာေစာျပန္လာခိုင္းထားတယ္ က်ဳပ္ကို ခြင့္ျပဳဦး…´ `ဟုတ္သားပဲ ဆရာကေတာ္ ကိုယ္ဝန္ဘယ္နွလ ရွိျပီးလဲဗ်…´ `၅လ ရွိ္ေနျပီ…က်ဳပ္ေတာ့ ကေလးခ်ီရေတာ့မယ္ေလ…´ တပည့္ျဖစ္သူ ဒုရဲအုပ္ေမာင္ဝင္းအား ရင္းရင္းနွီးနွီးေျပာဆို ေနသူက စခန္းမွဴးထူးေမာင္းပင္ျဖစ္သည္။ သူကား နယ္ေျမပိုင္ စခန္း၏ အၾကီးဆံုးအရာရွိ စခန္းမွဴးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာလည္း တပည့္လက္သားမ်ားအား သူငဟ္ခ်င္းတစ္ဖြယ္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေခ်သည္။ ေသဆံုးသူ ပါေမာကၡဦးလွျမင့္ အမႈ႕အား ကြင္းဆက္ရွာရင္း တာဝန္ခ်ိန္ျပီးသည္ေၾကာင့္ ဒုရဲအုပ္ ေမာင္ဝင္းအား နႈတ္ဆတ္လ်က္ မိမိေနအိမ္သို႕ ျပန္သြားေခ်ျပီ။ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ မည္သည့္ဒဏ္ရာမွ မရွိ ရင္တြင္းကလိစာ ေပ်ာက္ဆံုးျပီး ထူးဆန္းစြာ ပါေမာကၡၾကီးေသဆံုးမႈ႕နွင့္ ပတ္သတ္ျပီး သတင္းစာ ၊ဂ်ာနယ္ တို႕တြင္ ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးတပ္ခါ ေရာင္းအား အေကာင္းဆံုး သတင္းတစ္ခုျဖစ္ျပီး စိတ္ဝင္စားသူအေျမာက္မ်ားကလည္း အမႈ႕မွန္ေပၚေပါက္ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ႔ၾကသည္။ ညေန ၅နာရီ ၄၅မိနစ္အခ်ိန္၌ ဒုရဲအုပ္ ေမာင္ဝင္း၏စားပြဲမွ တယ္လီဖုန္းသံ ျမည္လာေခ်သည္။ `ဟယ္လို …အမိန္႔ရွိပါခင္ဗ်ာ ဒုရဲအုပ္ ေမာင္ဝင္းေျပာေနပါတယ္…ဟယ္လို…ဟယ္လို…ဟယ္လို…´ မိမိစားပြဲေပၚမွ တယ္လီဖုန္းအား ကိုင္လ်က္ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္လည္ ထူးေနေသာလည္း တစ္ဖတ္မွ မည္သည့္ စကားသံမွ ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းမရွိ။ထိုေနာက္ ဖုန္းအား ျပန္လည္ခ်ထားလိုက္ျပီး ထိုင္္ခံုမွ ထမည္အလုပ္ စားပြဲအေပၚမွ ဖုန္းျပန္လည္ ျမည္လာေခ်ခဲ႔သည္။ `ဟယ္လို ေျပာပါခင္ဗ်ာ (………)စခန္းက ဒုရဲအုပ္ ေမာင္ဝင္းေျပာေနပါတယ္ ဘာမ်ားကူညီေပးရပါမလဲ…ဟယ္လို…ဟယ္လို…ဟာ…တစ္ေယာက္ေယာက္ေနာက္ေနတာလား…´ မိမိျပန္လည္ေျဖၾကားေနေသာလည္း တစ္ဖတ္ဖုန္းမွ မည္သည့္စကားသံမွ မၾကားရပဲ ဖုန္းအားျပန္လည္ခ်သြားခဲ႔သည္။စားပြဲတြင္ ျပန္ထိုင္လ်က္ ေမာင္ဝင္းတစ္ေယာက္ မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္ ေခါင္းတစ္ဇတ္ဇတ္ျဖင့္ ထိုအေၾကာင္းအား ေတြးေနခ်ိန္တြင္ မိမိေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲတြင္ရွိေနေသာ ဟန္းဖုန္း အသံျမည္လာသည္ေၾကာင့္ ထုတ္၍ ဖုန္းနံပါတ္အား ၾကည့္လိုက္ျပီး `ဟုတ္ကဲ႔ဆရာ …ဘာေမ့က်န္ခဲ႔လို႕လဲ ကြ်န္ေတာ္ စခန္းမွာပဲ ရွိေနေသးတယ္ မျပန္ရေသးဘူး…´ နံပါတ္ၾကည့္လိုက္ျပီး တာဝန္ခ်ိန္ျပီးသည္နွင့္ ျပန္သြားေသာ စခန္းမွဴး ထူးေမာင္၏ အဝင္ဖုန္းဆိုသည္ကို သိေသာေၾကာင့္ တစ္ဖတ္မွ စကားသံမလာခင္ ေမာင္ဝင္းအား ဦးစြာ ေမးျမန္းေနေတာ့သည္။သို႔ေပမယ့္ စခန္းမွဴးထူးေမာင္က တစ္ဖတ္မွ ျပန္လည္ေျဖၾကားေသာ အသံကိုပင္ မၾကားရ တိတ္ဆိတ္ျငိမိသတ္ေနေတာ့သည္။ `ဟယ္လို…ဆရာ…ဟယ္လို…´ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေခၚေနေသာ္လည္း တစ္ဖတ္မွ ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းမရွိ ။ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ဒုရဲအုပ္ ေမာင္ဝင္းရွိရာသို႔ နယ္ထိန္းအရာရွိ ဝင္းနိုင္ အေျပးဝင္ေရာက္လာျပီး `ဆရာ…စခန္းမွဴးၾကီး ကြ်န္ေတာ့ဆီဖုန္းဆက္တာ နွစ္ခါရွိသြားျပီး ျပီးေတာ့ ဘာမွလည္းျပန္မေျပာပဲ ဖုန္းခ်ခ်သြားတယ္ သူအႏၲရယ္တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနျပီလား မသိဘူး…´ `ေဟး…ငါဆီကိုလည္း အခုေလးတင္ ဆက္တယ္…ဆက္ျပီးေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး ေသခ်ာျပီး ဒါဆို စခန္းမွဴးၾကီး တစ္ခုခုျဖစ္ေနတာပဲ ငါတို႕အျမန္ဆံုး လိုက္သြားရေအာင္´ တိုက္ဆိုင္စြာျဖင့္ နွစ္ဦးစလံုးဆီသို႔ အဝင္ဖုန္းလာလ်က္ တစ္ဖတ္မွမည္သည့္စကားမွ ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းမရွိေသာ စခန္းမွဴးထူးေမာင္ေနအိမ္သို႔ ဒုရဲအုပ္ ေမာင္ဝင္းနွင့္အတူ နယ္ထိန္းဝင္းနိုင္တို႕ လိုက္ပါသြားေလေတာ့သည္။ ပူပန္စြာ အေျပးေမာင္းနွင္လာသည့္ ဆိုင္ကယ္ကား စခန္းမွဴးၾကီး ေနအိမ္အေရွ႕သို႔ေရာက္သည့္နွင့္ ထိုးရပ္လိုက္ျပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္အေျခေနအား အကဲခတ္ျပီးေနာက္ ပြင့္လက္ေနေသာ ျခံတံခါးမွတစ္ဆင့္ အိမ္အေပါက္သို႕ေရာက္လာျပီး `ဆရာ…ဆရာ…´ ေျဖးညင္းေသာ ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ အိမ္မၾကီးထဲသို႔ မဝင္ပဲ ပြင့္ေနေသာ တံခါးအဝမွ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနလ်က္ရွိေသာ အိမ္ထဲသို႔ အသံေပးေအာ္ေခၚေနခဲ႔သည္။ သို႔ေပမယ့္ တစ္အိမ္လံုးတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သတ္ေနလ်က္ ျပန္လည္ထူးေသာ အသံကိုပင္ မၾကားရေခ်။ အသင့္ပါလာသည့္ ဓာတ္မီးတို႔ျဖင့္ အိမ္မၾကီးထဲအား ထိုးၾကည့္လ်က္ အေပါက္ဝတြင္ ရွိေနေသာ မီးခလုတ္အား ဖြင့္လိုက္ေလရာ `အမေလး…ဟာ…´ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လဲက်ေသဆံုးေနေသာ စခန္းမွဴး ထူးေမာင္အား ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္။သက္ဆိုင္ရာ စခန္းအား အေၾကာင္းၾကားလ်က္ ေသဆံုးသူ စခန္းမွဴးထူးေမာင္ အေလာင္းအား စစ္ေဆးၾကည့္ေလရာ အျငိမ္းစားပါေမာကၡဦးလွျမင့္ ေသဆံုးပံုနွင့္ တစ္ထပ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရေတာ့သည္။မ်က္လံုးကား ျပဴးေနလ်က္ ၾကမ္းျပင္ေပၚလွဲက်ေနသည့္ ပံုစံတို႔မွအစ ဦးလွျမင့္ ေသဆံုးသြားသည့္ ပံုစံတို႔ျဖင့္ တစ္ထပ္တည္းပင္။ `သူမေသခင္ အခ်ိန္ပိုင္းေလးမွာ ငါတို႔ဆီ ဖုန္းေခၚသြားခဲ႔တာပဲ…´ `ဟုတ္တယ္ဆရာ…ေနာက္ဆံုးေခၚခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔ အခုခ်ိန္နဲ႔ဆို သိပ္မကြာဘူး ေလာေလာလက္လက္ အသက္ခံလိုက္ရတာ…ေတာက္!…ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တဲ႔ လူသတ္သမားကြာ ဒီေလာက္ သေဘာေကာင္းတဲ႔ ရဲအရာရွိကိုမွ သတ္ရတယ္လို႕…´ `ဟင္!…ဒါနဲ႔ စခန္းမွဴးကေတာ္ေရာ သူဘယ္မွာလဲ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ…´ ညီအစ္ကို အရင္းသဖြယ္ ေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံခဲ႔ေသာ ဆရာျဖစ္သူ ထူးေမာင္အတြက္ နွစ္ေယာက္သား ရင္နွင့္အမွ် ခံျပင္း ေဒါသထြက္ေတာ့သည္။ထိုအခ်ိန္ ကိုယ္ဝန္ရွိေနေသာ စခန္းမွဴးကေတာ္အား သတိရသြားျပီး တစ္အိမ္လံုး ရွာေဖြၾကရာ ေရခ်ိဳးခန္းေရွ႕တြင္ စခန္းမွဴးထူးေမာင္ ေသဆံုးသည့္ ပံုစံအတိုင္းေသဆံုးေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္။ပါေမာကၡဦးလွျမင့္နွင့္ စခန္းမွဴး ထူးေမာင္တို႔လင္မယားအား ရက္စက္စြာ သက္ျဖတ္ခဲ႔သူမွာ တစ္ေယာက္တည္းပင္ ျဖစ္ေခ်သည္ဟု ရဲဌာနမွ ေကာက္ခ်က္ခ်ထားေတာ့သည္။ ေသဆံုးသူ ထူးေမာင္တို႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္အား ေဆးစစ္ခ်က္အရ ပါေမာကၡဦးလွျမင့္ကဲ႔သို႔ပင္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ မည္သည့္ ဒဏ္ရာမွ မရွိ ရင္တြင္း ကလိစာ နွလံုးတို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ႔ေတာ့သည္။ ထိုအမွဴအား သဲလြန္စေပ်ာက္လ်က္ နယ္ေျမပိုင္ရဲအရာရွိမ်ားက မျမင္နိုင္သည့္ ပရေလာကမွ တေစၧတို႔ပင္ ထိုသူတို႔အား သတ္ျဖတ္သည္ဟု ထင္ေၾကးေပးေနခဲ႔သည္။သို႔ေပမယ့္ တစ္ျမိဳ႕လံုးရွိ လူအေျမာက္မ်ားကား လက္ခံျခင္းမရွိပဲ လူသတ္တရားခံ အစစ္ကိုသာ ဖမ္းျပီး ေသဒဏ္သာလ်င္ ေပးပါဟု ေတာင္းဆိုကုန္ၾကသည္။ `ေသဆံုးသူေတြရဲ႕ ေသဆုံးပံုကလည္း တစ္ပံုစံတည္း ေနာက္ ဒဏ္ရာလဲမရွိပဲ အတြင္းကလိစာ နွလံုးအထုတ္ခံရတယ္ဆိုေတာ့ ဒါဟာ သာမာန္လံုးဝမျဖစ္နိုင္ဘူး…´ `ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခုတင္ျပပါရေစ ရဲမွဴးၾကီး…ေသဆံုးသူ အျငိမ္းစားပါေမာကၡနဲ႔ ေသဆံုးသူ စခန္းမွဴးထူးေမာင္တို႔က လြန္ခဲ႔တဲ႔၅နွစ္ေက်ာ္ကတည္းက အသိမိတ္ေဆြေတြလို႔ သိရပါတယ္ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္က သူတို႔ရဲ႕ရန္ျငိဳး ရန္စေၾကာင့္ အခု အသတ္ခံရတယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္ ယူဆမိပါတယ္…´ `ေသဆံုးသူ စခန္းမွဴး ထူးေမာင္အေၾကာင္းကိုေတာ့ က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ သူက လူေအး မဟုတ္မခံစိတ္ရွိတယ္ သေဘာေကာင္းတယ္ အရာရာကို နားလည္ေပးတတ္တယ္…သူ႔အေဖနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ကလဲ ရင္းနွီးျပီးသား ငယ္ငယ္တည္းက တစ္ခါမွ ရန္ေတာင္ျဖစ္ဘူးတဲ႔ လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့…ရန္ျငိဳး ရန္စဆိုတာေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး…´ ထူးေမာင္၏အေၾကာင္းအား သိရွိသူ ရဲမွဴးၾကီးက အစည္းေဝးခန္းမ၌ ေတြေဝညည္းထြားစြာ ေျပာေနစဥ္ ျပင္ပသို႔ ေစခိုင္းထားသည့္ နယ္ထိန္းဝင္းနိုင္ ဝင္ခြင့္ေတာင္းလ်က္ ဝင္ေရာက္လာခါ `ဘာသတင္းထူးလဲ…´ `ဟုတ္ကဲ႔ ရဲမွဴးၾကီး ဒီအမႈ႕နဲ႔ပတ္သတ္ျပီးရင္ခြဲရံု ဆရာဝန္ဆီက တစ္ခုသိခဲ႔ရပါတယ္ ေသဆံုးသူေတြဟာ ေမွာ္အတတ္ပညာမ်ိဳးျဖစ္တဲ႔ ေအာက္လမ္းပညာတို႔နဲ႔ အသတ္ခံခဲ႔ရပါတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္…´ နယ္ထိမ္း ဝင္းနိုင္၏ စကားအား ၾကားလိုက္ရေသာ ရဲမွဴးၾကီးကား ေတြေဝစဥ္းစားသြားလ်က္ မည္သည့္စကားမွ ျပန္မေျပာပဲ ျငိမ္သတ္ေနခဲ႔သည္။ထိုေနာက္ `က်ဳပ္လဲ အစတည္းက အဲ႔လိုပဲ ေကာက္ခ်ခ်က္မိတယ္ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ဘဟ္လိုမွ လက္ခံနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး…ဒီေတာ့ နိုင္ငံေတာ္အသိမွတ္ျပဳ ပေယာဂါဆရာၾကီးနဲ႔ က်ဳပ္တိုင္ပင္ၾကည့္မယ္ ျပီးတာနဲ႔ အားလံုးကို က်ဳပ္တာဝန္ေပးမယ္…´ နိုင္ငံေတာ္မွ တရားဝင္အသိမွတ္ျပဳ နယ္လွည့္ ပေယာဂါဆရာၾကီးဆီသို႔ ရဲမွဴးၾကီး ဦးေဆာင္သည့္ အဖြဲ႕ဟာ (နိုဝင္ဘာလ ၂ရက္ ၂၀၁၀ ခုနွစ္ ) မနက္လင္းသည္နွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုေတာ့သည္။ ပေယာဂါဆရာၾကီး၏ ေနအိမ္အား ခန္းခန္းနားနားမဟုတ္ သာမာန္ ပ်င္ေထာင္အိမ္ေလးသာ ျဖစ္ေခ်သည္။ ရဲအရာရွိမ်ား သူ၏ေနအိမ္သို႔ေရာက္လာသည္နွင့္ တရားထိုင္ေနေသာ ပေယာဂါဆရာၾကီး တရားျပဳတ္သည့္ အခ်ိန္ထိေစာင့္ေနရသည္။ `ဘာကိစၥရွိလို႔လဲလို႔ က်ဳပ္မေမးေတာ့ပါဘူး…´ တရားထိုင္ျပီးသည္နွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ပေယာဂါဆရာၾကီးကား ရဲအရာရွိမ်ားကို ဦးစြာ စကားလွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအခါ ပါေမာကၡၾကီး ထူးဆန္းစြာ ေသဆံုးပံု နွင့္ စခန္းမွဴးထူးေမာင္တို႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္ ေသဆံုးပံုတို႔အား ထိုဆရာၾကီးကို အေသးစိပ္ေျပာျပလိုက္သည္။ ထိုအခါ ဆရာၾကီးက ေခါင္းေလး တစ္ခ်က္ျငိမ့္လ်က္ `အျငိဳးေတြ အျငိဳးေတြ…´ နႈတ္မွ ညည္းထြားေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ထိုအခါ ျငိမ္သတ္ေနသည့္ ရဲအရာရွိမ်ား သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပသြားလ်က္ `ဆရာၾကီး…ဒါသာမာန္လူသတ္မႈ႕ မဟုတ္ဘူးလား…ဆရာၾကီး ဘယ္လိုျမင္လဲ…ေျဖပါဦး…´ `ဟုတ္တယ္ ဒါဟာ အျငိဳးအေတးၾကီး တစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပဲ အခ်ိန္မရွိဘူး သူ႕ကို အျမန္ဆံုး ဖမ္းခ်ဳပ္မွျဖစ္မယ္ …´ `ဟင္!…ဒါဆို တေစၧက သတ္တယ္လို႕ေျပာခ်င္တာလားဟင္´ `သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့…ကဲ ငါတို႔အျမန္ဆံုး သူရွိေနတဲ႔ ေနရာကို လိုက္သြားမွ ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ရင္ ေနာက္လူေတြကိုလဲ သူထပ္သတ္ေနဦးမွာပဲ…´ `သူ…သူက ဘယ္မွာ ရွိေနတာလဲ…´ `ေနာက္မွေမး အခု မင္းတို႔မွာ ကားပါလာတယ္ မဟုတ္လား…ငါလမ္းျပတဲ႔ဆီကိုသာ အရင္ေမာင္းေပေတာ့´ ကားေခါင္းခန္း၌ ထိုပေယာဂါဆရာၾကီးကို ထားေစျပီး သူလမ္းညႊန္ရာဆီသို႕ ေမာင္းနွင္လာၾကေတာ့သည္။အတန္ၾကာ ေမာင္းနွင္လာျပီးေနာက္ ရပ္ခိုင္းလိုက္သည့္ ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္အား အကဲခတ္ ၾကည့္ေလရာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကာလျဖစ္ေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝန္းၾကီး တစ္ခုအတြင္းသာ ျဖစ္ေခ်သည္။ ပေယာဂါဆရာၾကီး ဦးေဆာင္သည့္ အေနာက္သို႔ ရဲအရာရွိမ်ား လိုက္ပါလာလ်က္ စာသင္ေဆာင္ တစ္ခုအတြင္းသို႕ ဝင္ေရာက္လာခါ နွစ္မ်ားစြာ ပိတ္ထားခဲ႔သည့္ အခန္းတစ္ခုအတြင္းသို႕ ေရာက္ရွိလာေတာ့သည္။သံေခ်းမ်ား တတ္ေနေသာ ေသာ့အား ရိုက္ဖြင့္လိုက္သည္နွင့္ အခန္းအတြင္းမွ ဖုံအမႈန္႔မ်ားနွင့္အတဴ လင္းနို႕မ်ားကလည္း အေျမာက္အမ်ား ပ်ံသန္းထြက္ေျပးကုန္ေတာ့သည္။အခန္းအတြင္းသို႔ ေရာက္သည္နွင့္ အားလံုး၏ ရင္ထဲ၌ လြမ္းေဆြသြားေလသလား ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ဆို႔နစ္ေနေသာ ခံစားမႈ႕မ်ားအား ခံစားလိုက္ရေတာ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ ဆရာၾကီးဟာ တည္ျငိမ္ေသာ စိတ္အား သြင္းထားလ်က္ က်ိဳးပဲ႔ေနေသာ ထိုင္ခံုမ်ားကို သူ၏လက္ျဖင့္ ကိုင္လိုက္ျပီး `အိုး!…အျငိဳးတေစၦ သင့္အား ကြ်နု္ပ္တို႔ ရန္ျပဳျခင္း မရွိပဲ အျငိဳးတစ္ၾကီး ဘာ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီလိုေတြ လုပ္ရပါသလဲ…´ နႈတ္မွရည္ရြတ္ေျပာဆိုလ်က္ ထိုေနာက္ အခန္းတံခါးမၾကီးအား ပိတ္ေစလိုက္ျပီး ပါးၾကားအပ္လ်က္ရွိေနေသာ နံရံအား အသင့္ပါလာေသာ သူ၏ေတာင္ေမႊးျဖင့္ ျပင္းထန္စြာ ရိုက္လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ အလြန္ပင္ နာက်င္လွေသာ အနက္ၾကီးတစ္ခုက အခန္းတစ္ခုလံုး ပဲ႔တင္ထပ္ထြက္ေပၚလာခဲ႔သည္။ထိုအသံကို ၾကားလိုက္ရသည့္ ရဲအရာရွိမ်ားက အံ႔ၾသတၾကီးျဖစ္လ်က္ မိမိတို႔၏ မ်က္လံုးမ်ားအား အသံလာရာရွိသို႕ လိုက္ၾကည့္ေနမိခဲ႔ေတာ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမ်ွ မျမင္ေတြ႕ရပဲ အသံကိုသာလ်င္ ၾကားေနရေတာ့သည္။ `သင့္ကို ကြ်ုန္ပ္ေမးေနတယ္ေလ မေျဖရင္ ထပ္ရိုက္မွာေနာ္…´ ဟုဆိုကာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မံရိုက္လိုက္ေလရာ ဆိုးရြားေသာ ညည္းညဴသံမ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ႔ျပန္ေခ်သည္။ထိုေနာက္ `ငါသတ္ဦးမွာ…ငါသတ္ဦးမွာ´ အေကာင္အထည္ကိုပင္ မေတြ႕ရ စူးရွေသာ အသံတို႔ျဖင့္ ထြက္ေပၚလာေခ်ခဲ႔သည္။ ဆရာၾကီးက ထိုအသံပိုင္ရွင္အား မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ရသနည္းဟု ေမးေလးရာ ပါးၾကားအပ္လ်က္ရွိေနေသာ နံရံတစ္ခုမွ `ဟားဟားဟားဟား…လူယုတ္မာ နွစ္ေကာင္က္ုေတာ့ ငါသတ္ျပီးျပီး…ေနာက္ထပ္ သံုးေကာင္ကို ငါသတ္ရဦးမယ္…´ အသံကား ပဲ႔တင္ထပ္လ်က္ရွိေနေသာ ေယာက်ားတစ္ေယာက္၏ အသံနက္ၾကီးပင္။ `မင္းကို အခု ငါဖမ္းခ်ဳပ္ေတာ့မွာ မင္းလူေတြကို ဒုကၡထပ္ေပးလို႕မရေတာ့ဘူး မင္းငါ့ကို ေက်ာ္နိုင္ရင္ေတာ့ မင္းဆႏၵျပည့္မွာေပါ့…´ ျမဴနွင္းမ်ားကဲ႔သို႔ အခိုးေငြ႕မ်ား ေပၚထြက္လာလ်က္ အခန္းတစ္ခုလံုး ထိုအေငြ႕မ်ားျဖင့္ ဖံုးလြမ္းသြားျပီးေနာက္ ထြက္ေပၚလာသည့္ အသံကား `ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္မယဥ္နိုင္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ ေနာက္ထပ္ လူသံုးေယာက္ကို သတ္ျပီးရင္ က်ဳပ္ေက်နပ္ပါျပီ´ `မင္းဒီလို လုပ္လို႕ရမလား မင္းရက္ရက္စက္စက္ သတ္ခဲ႔သူထဲမွာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လဲ ပါတယ္…ျပီးေတာ့ ေသဆံုးသြားတဲ႔ ဒီေက်ာင္းက ပါေမာကၡ ဆရာဦးလွျမင့္နဲ႔ စခန္းမွဴး ထူးေမာင္က လူေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ …´ `တိတ္စမ္း!…ဘာလူေကာင္းေတြလဲ လူယုတ္မာေတြ…ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ေျပာျပမယ္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၂နွစ္ေက်ာ္တုန္းက အခ်ိန္ကို ခင္ဗ်ားနားေထာင္…´ `ေျပာစမ္းပါဦး ျပီးရင္ေတာ့ မင္းကို နွစ္ခါျပန္ေသခိုင္းမယ္…´ အေကာင္ထည္မျမင္ရပဲ ပါးၾကားအက္ေနရာ နံရံမွသာ ဆိုးရြားလွေသာ အသံနက္ၾကီးျဖင့္ ပေယာဂါဆရာၾကီးအား ျပန္လည္ တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုေနလ်က္ လြန္ခဲ႔သည့္ ၂နွစ္ေက်ာ္ ကာလမွ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုအား ေျပာျပမည္ဟုဆိုခါ ပဲ႔တင္ထပ္ေနသည့္ အသံတို႔ျဖင့္္ ထြက္ေပၚလာေခ်ေတာ့သည္။ စာေရးသူ-ထီးကေလး။ ✏✏✏✏✏✏✏✏✏✏✏✏

Original from: http://hteekalayblog.blogspot.co.id/2016/04/blog-post_41.html?m=1
မူလစာေရးသူ -->>ထီးကေလး

Posted in: တေစၦ၀တၳဳ