တေစၦပံုျပင္

(ဝိဥာဥ္ ကလဲ႔စား)အပိုင္း(၂) 

စားေရးသူ-ထီးကေလး 🌂
******************

 အေကာင္ထည္မျမင္ရပဲ ပါးၾကားအက္ေနရာ နံရံမွသာ ဆိုးရြားလွေသာ အသံနက္ၾကီးျဖင့္ ပေယာဂါဆရာၾကီးအား ျပန္လည္ တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုေနလ်က္ လြန္ခဲ႔သည့္ ၂နွစ္ေက်ာ္ ကာလမွ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုအား ေျပာျပမည္ဟုဆိုခါ ပဲ႔တင္ထပ္ေနသည့္ အသံတို႔ျဖင့္္ ထြက္ေပၚလာေခ်ေတာ့သည္။ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ အေအးဒဏ္က ဒီနွစ္ခါမွ ပို၍ေအးေနေလသလား ျမဴခိုးမ်ားဆိုင္းလ်က္ နွင္းျမဴမ်ားျပိဳင္ဆိုင္စြာ က်ေနသည္က ေဆာင္းရာသီရဲ႕ အလွပကို ပို၍ေပၚလြင္ေစတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၂ရက္ေန႔ ဒုတိယနွစ္ေက်ာင္းသားဘဝကို ကြ်နု္ပ္ျဖတ္သန္းရေခ်ဦးမည္။ေမဂ်ာက အဏုဇီဝေဗဒ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာက ေရွ႕ေန အမွတ္မမိခဲ႔ဘူး။ ဒီေတာ့ဘာျဖစ္လည္း နာမည္ဆန္းတဲ႔ အဏုဇီဝေဗဒဆိုတာကို ကြ်ုုန္ပ္ဘာမွန္းမသိပဲ ေရြးခ်ယ္ေစခဲ႔ျပီ။ ေမဂ်ာအသစ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၁၂၀ ခန္႔မွ်ရွိသည့္ ေက်ာင္းခန္း နွစ္ခန္းသာ ထိုေမဂ်ာေက်ာင္းသားမ်ား ရွိေသးသည္။သင္ၾကားရတဲ႔ အဓိကအပိုင္းက မ်က္စိျဖင့္မျမင္နိုင္တဲ႔ ပိုးမႊားအေသးစားေလးေတြကို အဏုၾကည့္မွန္ေျပာင္းနဲ႔ ေလ့လာရတဲ႔ အပိုင္းျဖစ္လ်က္ ကြ်နု္ပ္တို႔ကေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ တစ္ခ်ိန္တစ္ေလသာ ရွိေနတတ္ျပီး အျမဲတမ္းလိုလို ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္တဲ႔ ေနဝန္းနီဆိုတဲ႔ ကန္သင္းမွာအျမဲ ထိုင္ေလ့ရွိသည္။ ထိုဆိုင္ေလးက သာမာန္ဆိုင္ေတြနဲ႔ မတူ ဆိုင္ရွင္ ဦးတြၾကီးနဲ႔ စာပြဲထိုး ျပည့္စံုဆိုတဲ႔ လူနွစ္ယာက္တည္း ဖြင့္ထားသည့္ ဆိုင္ေလးျဖစ္သည္။ ပထမနွစ္ ေက်ာင္းသားဘဝကို အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးေစခဲ႔တယ္ေလ။ယခု ဒုတိယနွစ္ေက်ာင္းသားဘဝ ဒီမနက္ခင္းမွာ ေက်ာင္းစဖြင့္ျပီ ကြ်ုနု္ပ္တစ္ေယာက္တည္း ကားဂိတ္သို႔ လမ္းေလ်ာက္ေနလ်က္ မနက္ပိုင္းဆိုေတာ့ အင္မတန္မွ လိုင္းေကာင္းတိုးစီးရတဲ႔ အျဖစ္က မလြယ္လွဘူး။ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ေယာက်ာ္းပဲ အထဲကိုတိုးဆီးမေနေတာ့ဘူး စပယ္ယာနည္းတူ ကိုယ္လည္းပဲ ကားတြယ္စီးလာေခ်ျပီ။ဒုတိယနွစ္ျဖစ္လာသည့္ ကြ်န္ုပ္အေတြးက ပထမနွစ္ေက်ာင္းသား ဘဝနဲ႔ မတူေတာ့ပဲ ခံစားမႈ႕ေတြ ပိုရင့္က်က္လာခဲ႔သည္။ မိမိေက်ာင္းခန္းထဲသို႕မသြားေသးပဲ ပထမနွစ္တစ္နွစ္လံုး အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ႔သည့္ ေနနီဝန္း ကန္သင္းေလးရွိရာကိုသာ ကြ်ုန္ပ္ေျခလွမ္းမ်ား ဦးတည္ေနေတာ့သည္။ ကန္တင္းအေရွ႕သို႕ေရာက္သည့္နွင့္ ကြ်ုန္ပ္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက ထိုဆိုင္ေလးထဲတြင္ ေက်ာင္းသားအေျမာက္အမ်ား ရႈတ္ရႈတ္သည္းသည္းျဖစ္ေနခဲ႔သည့္ ျမင္ကြင္းပင္။ မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္လိုက္သည္။ သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ထိုေနရာကို ဦးတည္းေလ်ာက္သြားလ်က္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္က `လမ္းေလး…ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာတုန္း…´ `ဒီမွာေလကြ…သူတို႔က သရဲျမင္ဘူးခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ ငါျပေနတာ´ `ဟင္!…ျပစမ္းပါဦး…´ သူက လမ္းကေလး ကြ်ုန္ပ္နဲ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ညီအစ္ကိုအရင္းသဖြယ္ ေပါင္းသင္းလာၾကသည့္ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ျပီး သူက အစေနွာက္သန္လ်က္ စိတ္ရင္းအလြန္ေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ယခုအခါ သူထိုင္ေနသည့္ စားပြဲဝိုင္း၌ ေက်ာင္းသားမ်ား ဝိုင္းအံုေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္နွင့္ သူအား ကြ်ုန္ပ္ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုင္ထားတဲ႔ သူလက္ထဲက ဟန္းဆက္ေလး ကြ်ုန္ပ္ဆီ လွမ္းေပးလိုက္တယ္ ။ `ဟာကြာ…ဒါ တကယ္ဟုတ္လို႕လား…´ ကြ်ုန္ပ္အေမးကို သူျပန္မေျဖေသး။ မ်က္စိတစ္ဖတ္ မိွတ္ျပလိုက္တယ္။ေသခ်ာျပီ ဒါဆို လမ္းကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ မဟုတ္တာ တစ္ခုခုလုပ္ေနျပီဆိုတာ။ခဏအၾကာမွာပဲ စားေသာက္ထားတဲ႔ စာပြဲအေပၚက မုန္႔ဖိုးေတြကို သူမရွင္းပဲ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕ရွင္းသြားသည္ကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ဝိုင္းအံုေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ရွင္းသြားသည္နွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ကြ်နု္ပ္ လမ္းကေလးအနားသို႕ ကပ္ထိုင္လိုက္ျပီး `မင္းဘာေတြ ေလ်ာက္လုပ္ေနတာတုန္း…´ `ငါဘာလုပ္လို႕တုန္း…သရဲမျမင္ဘူးတဲ႔ သူေတြကို သရဲျပေနတာေလ…´ `အဲ႔ပံုကို ဘယ္ကေနရိုက္လာတာလဲ…တကယ့္သရဲေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူး…´ `ဟားဟား…ငါလည္းမသိဘူးကြ ငါ့အသိတစ္ေယာက္ဆီကေန ကင္မရာကူးထားတာ အဲ႔ဒီ ကင္မရာထဲမွာ သရဲပံုေပၚေအာင္ ရိုက္လို႔ရတယ္…အဲ႔ဒါနဲ႔ ငါလည္း မုန္႔ဖိုးမရွင္းရရင္ ျပီးေရာ ဆိုျပီး သရဲျမင္ဘူးခ်င္ရင္ ျပမယ္ မုန္႔ဖိုးေတာ့ ရွင္းရမယ္ဆိုျပီ လိမ္တာပဲေဟ့…´ ထိုအခ်ိန္က ဆက္သြဟ္ေရး တယ္လီဖုန္းမ်ားဟာ ရွားပါးေသာ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္လ်က္ ပိုက္ဆံရွိ သူေဌးသားသမီးမ်ားသာ လက္ထဲ၌ ကိုင္ထားခြင့္ရသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရသည္။ကြ်ုန္ပ္တို႔မွာမူ မွန္ျပင္က်ဥ္းသည့္ ခလုတ္ဖုန္းေလးကိုေတာင္ ဖုန္းေဘမွန္ေအာင္မထည့္နိုင္သည့္ ဘဝမ်ိဳးျဖစ္လ်က္ ထူးဆန္းသည့္ သရဲပံုေပၚေသာ ကင္မရာ ေဆာ့ဝဲလ္ေလးအား ကြ်ုန္ပ္စိတ္ဝင္တစ္စား ၾကည့္ေနမိသည္။ `ဟဲ႕…နင္တို႔ အတန္းမတတ္ဘူးလား…´ အေနာက္မွ ရုတ္တရက္ ေမးလိုက္ေသာ အေၾကာင့္ ကြ်ုန္ပ္ၾကည့္လိုက္မိရာ `ဟင္…မွ်ားေလး…နင္ေနာက္က်ေနပါလား…နင့္အိမ္ကို ငါဝင္ေခၚေသးတယ္ နင္သြားျပီးဆိုတာနဲ႔ ငါလည္း တစ္ယာက္တည္း ထြက္လာတာ…´ `ေတာ္ပါ အပိုေတြ လာေျပာမေနနဲ႔…နင္တို႕ႏွစ္ေကာင္ အိမ္ကို ငါဝင္ေခၚေသးတယ္ မနက္လင္းတည္းက လြယ္အိတ္တစ္လံုးဆြဲျပီး ထြက္သြားျပီတဲ႔…´ သူမက မွ်ားကေလး ကြ်ုန္ပ္နွင့္ လမ္းကေလးတို႔ရဲ႕ ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝကတည္းမွ ေမာင္နွမအရင္းသဖြယ္ သိပ္ခ်စ္ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္လ်က္ သူမက ပ်က္သားသည္ ရဲရင့္စြာ ဆံုးျဖတ္တတ္လ်က္ စိတ္ရင္းအလြန္ေကာင္းမြန္သူ တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ေခ်သည္။သံုးေယာက္စလံုး၏ စာသင္ခန္းဟာ ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္တူသည့္အတြက္ တစ္ေမဂ်ာတည္းျဖစ္သလို တစ္ခန္းတည္းလည္း ျဖစ္ေခ်သည္။ထိုေန႔စာသင္ခန္းထဲသို႔ ကြ်ုုုနု္ပ္တို႔ သံုးေယာက္စလံုး မေရာက္ေတာ့ပဲ ထိုကန္တင္းေလးမွာသာ အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ႔သည္။ ညေနေဆာင္းသည္နွင့္ သံုးေယာက္သား အိမ္အျပန္လမ္းအား ဦးတည္ေလ်ာက္လွမ္းေနလ်က္ ကားဝန္းအတြင္း၌ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းလွေသာ ကားအျဖဴေလးတစ္စီး ရပ္ထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုကားက ပ်က္ေနဟန္တူသည္။ ကားပိုင္ရွင္ ေက်ာင္းသားေလးမွာ ေခါင္းကုတ္ညင္းထြားေနလ်က္ ကားအတြင္းမွ ထိုင္ေနသည့္ မိန္းကေလးကား ျငိမ္သက္လွစြာပင္။ `ၾကည့္ပါဦး ကားပ်က္ေနတာေတာင္ ကားေပၚက မိန္းကေလးက ေအးေဆးထိုင္ေနတယ္…´ `အမယ္ သူမ်ားတကာကို သြားေဝဖန္ေနတယ္ ကိုယ္ဟာကိုမေနနိုင္ဘူး…´ `မဟုတ္ပါဘူးဟ…ငါသာဆို နည္းနည္းပါပါး ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဘာလဲ ေမးဦးမွာေပါ့ ေတာ္ေတာ္ေနနိုင္တယ္.…´ `သူ႔ခ်စ္သူကို ခ်စ္လို႕ ေကာင္ေလးက ကားေပၚက မဆင္းခိုင္းတာ ေနမွာေပါ့ဟ´ ကိုယ့္အရာမပါသည့္ သူမ်ားအား ေဝဖန္ေထာက္ရႈ႕လ်က္ သံုးေယာက္သား အျပန္လိုင္းကားေပၚသို႔ စတင္တတ္ ေနရာယူထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ `ဟဲ႔…ဘာၾကည့္ေနတာလဲ…ေပါက္စီက်န္ေသးလားလို႕…ေမးေနတယ္ေလ…´ ညေနေဆာင္း ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္မွသာလ်င္ ေပါက္စီအျမဲဝယ္ေလ့ရွိေသာ အဖြားအို၏ အေမးကား ျပန္မေျဖ အဖြားအို၏ ေဘးတြင္ရွိေနေသာ မ်က္နွာဝိုင္းေလးျဖင့္ ခ်စ္စရာ အလြန္ေကာင္းေသာ မိန္းကေလး၏ မ်က္နွာကိုပင္ ေနဝန္းနီ ကန္တင္းမွ စားပြဲထိုးေလး ျပည့္စံုတစ္ေယာက္ ျပံဳးလ်က္စိုက္ၾကည့္ေနခဲ႔သည္။မိန္းကေလးမွာေတာ့ မည္သည့္အရာကိုမွ အာရံုမထား သူ႔၏လက္ထဲ၌ရွိေသာ ေဘာပင္ေလးကိုသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ေဆာ့ကစား လွည့္ေနလ်က္ရွိသည္။ `ဟဲ႔…နင့္ကို ေမးေနတယ္ေလ…ေပါက္စီက်န္ေသးလားလို႕…ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ ေသခ်င္လို႕လား…´ `ေပါက္စီေမးေနတယ္ေလ ျပည့္စံု ေရာင္းလိုက္ဦး…´ ဆိုင္ရွင္ ဦးတြၾကီးထိုင္ေနရာမွ လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္မွသာလ်င္ အဖြားအိုေမးေသာ ေပါက္စီတို႕ကို ေရာင္းလိုက္ေခ်ေတာ့သည္။ ျပည့္စံုကား ေအးေဆးေနတတ္ျပီး မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ စကားေျပာဆိုေလ့မရွိ ရယ္ေမာျခင္းမရွိ စိတ္ေဝဒနာရွင္တစ္ေယာက္ အလားထင္ျမင္ေနရေအာင္ သူကားေနတတ္သည္။ သူကား ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးတြၾကီးမွ လြန္ခဲ႔သည့္ ၁၀နွစ္အတြင္း၌ မိမိဆိုင္ေရွ႕ေက်ာင္းဝန္းအတြင္းတြင္ ညဘက္မ်ား လာေရာက္အိပ္ေနတတ္သည္ကို ေတြ႕သျဖင့္ မည္သူ မည္ဝါမွန္း မသိသည့္ သူအား မိမိဆိုင္၌ ေခၚယူေမြးစားထားျပီး ဆိုင္အလုပ္မ်ား ခိုင္းေစထားခဲ႔သည္။ သူ၏ ေမြးရပ္ဇာတိကို မေျပာ အမည္နာမည္အားလည္းမေျပာ သို႔ႏွင့္ ဦးတြၾကီးမွ သူ႔အား ျပည့္စံုဟု ေခၚတြင္ေစခဲ့ျပီး သူ၏အေၾကာင္းအားလည္း ဦးတြၾကီးပင္ ယခုဆယ္နွစ္အခ်ိန္ထိ မသိေခ်။ သို႕ေပမယ့္ ေအးေဆးေနတတ္ေသာ ျပည့္စံုအား ဦးတြၾကီးမွ သေဘာက်လ်က္ ယခုခ်ိန္ထိ ဆိုင္တြင္ ထားေစခဲ႔သည္။ မည္သည့္အခါမွ ျပံဳးရယ္တတ္ျခင္းမရွိသည့္ ျပည့္စံုကား အဖြားအို၏ ေဘးမွ ေျမးျဖစ္သူ မိန္းကေလးအား စိုက္ၾကည့္လ်က္ ျပံဳးေနမိသည္ကို ဆိုင္ရွင္ ဦးတြၾကီး ရိပ္စားမိခဲ႔ေခ်သည္။ထိုမိန္းကေလး၏ အမည္ကား ဝင့္ဝါဟု ေခၚတြင္လ်က္ သူမ ပထနွစ္ေက်ာင္းသူဘဝတြင္ မိဘနွစ္ပါး ကားေမာက္ေသဆံုးသြားေသာၾကာင့္ အဖြားျဖစ္သူက ေစာင့္ေလ်ာက္ထားျပီး စိတ္ေဝဒနာခံစားေနရသည္။ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း အဖြားျဖစ္သူမွ လာေရာက္ၾကိဳေနလ်က္ရွိသည္။ဆိုင္ရွင္ဦးတြၾကီး ညဘက္တြင္ မိမိေနအိမ္သို႕ျပန္သြားေလ့ရွိျပီး အလုပ္သမားျဖစ္သူ ျပည့္စံုကိုေတာ့ မိမိဆိုင္ေလးတြင္ စိတ္ခ်စြာ ညအိပ္ေစခဲ႔သည္။ ထိုညမွာေတာ့ ျပည့္စံုတစ္ေယာက္ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ အဖြားအိုေဘးမွ မိန္းကေလး၏ မ်က္နွာကိုပင္ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့သည္။အိပ္မေပ်ာ္သည္ေၾကာင့္ ပိတ္ထားသည့္ ဆိုင္တံခါးေလးအား ဖြင့္လ်က္ ေမွာင္မည္းေနသည့္ ေက်ာင္ဝန္းလမ္းတစ္ေလ်ာက္ ဆိုင္ရွင္ဦးတြၾကီး သူ႔အား ေပးထားေသာ စက္ဘီအစုတ္ေလးကို ထုတ္လ်က္ ေျခဦးတည့္ရာ စီးနင္းလာရင္း ေက်ာင္းအေနာက္ ကြင္းျပင္ေတာင္ကုန္းေလးတြင္ ညေနက ေတြ႕လိုက္ရသည့္ မိန္းကေလးကား မိမိလက္ထဲရွိ ေဘာပင္ေလးအား လွည့္လည္ ကစားေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။လူပ်က္သည့္ ထိုေနရာတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယက္တည္း ထိုင္ငိုင္ေဆာ့ကစားေနသည္ကို အေဝးမွ ျပည့္စံုတစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနလ်က္ ျပံဳးေနမိခဲ႔သည္။ ထိုေနရာမွ မိန္းကေလး ထျပန္သြားသည့္ အခ်ိန္မွာသာ မ်က္စိတစ္ဆံုးၾကည့္လ်က္ က်န္ေနခဲ႔ေတာ့သည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကြ်ုန္ပ္ထီးကေလးနွင့္အတူ သူငယ္ခ်င္း မွ်ားကေလး လမ္းကေလး တို႕ေက်ာင္းဝန္းအတြင္းသို႔ အတူတူေလ်ာက္လွမ္းလာခဲ႔သည္။ေမဂ်ာအေဆာင္ေရွ႕မေရာက္ခင္ လမ္းခုလပ္ တစ္ေနရာ၌ မေန႔ညေနမွ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ကားပိုင္ရွင္နွင့္အတူ သူ၏ကားေလး ရပ္ထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ `ဒီေန႔ နည္းနည္း ခ်မ္းသလိုပဲေနာ္…´ `ေဆာင္းတြင္းပါဆိုမွ ခ်မ္းမွာေပါ့…´ `ဒီနားေလးမွာ ငါတို႕ ဓာတ္ပံု တစ္ပံုေလာက္ အမွတ္တရ ရိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား…´ `ေကာင္းတယ္…ေကာင္းတယ္ လမ္းေလး မင္းဖုန္းပါတယ္ မဟုတ္လား´ `ပါတယ္ေလ ဟိုေနကလို သရဲပံုေပၚတဲ႔ ကင္မရာနဲ႔ ရိုက္ေပးရမလား…´ `ေကာင္းတာေပါ့ တေစၧနဲ႔ အမွတ္တရဆိုျပီး ေျပာလို႕ရတာေပါ့…ဟားဟား´ ကြ်ုန္ပ္တို႔ ၃ဦးသား ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေနသည္ကို အနားရွိ ကားပိုင္ရွင္ကေတာ့ စ္တ္ညစ္ေနပံဳရသည္။ ပန္ျခံသဖြယ္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ထိုေနရာေလးမွာ အသင့္ပါတဲ႔ ကင္မရာကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ လမ္းကေလး ထုတ္လ်က္ ကြ်ုန္ပ္နွင့္ သူငယ္ခ်င္းမွ်ားကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စေနာက္လ်က္ ဓာတ္ပံုရိုက္ခံရန္ ဟန္ျပင္ေနခဲ႔သည္။ `ရိုက္ျပီးေနာ္…ဒီကိုၾကည့္´ ညာသံေပးလ်က္ ကင္မရာျဖင့္ ခ်ိန္ဆထားေသာ သူငယ္ခ်င္း လမ္းကေလး မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္လ်က္ မိမိကင္မရာအား စူးစိုက္စြာၾကည့္ေနခဲ႔သည္။ဓာတ္ပံုမရိုက္ေသးပဲ ကင္မရာအား စူးစိုက္စြာၾကည့္ေနသည့္ သူ႔အနားသို႕ ကြ်နု္ပ္သြားလိုက္ျပီး `ရိုက္ေတာ့ေလကြ…ဘာေတြ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ…´ `ဒီ…ဒီမွာ…´`ဘာတုန္းကြ…ျပစမ္း´ ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ သူကိုင္ထားေသာ ကင္မရာအား ကြ်နု္ပ္လွမ္းယူလ်က္ ၾကည့္လိုက္ေလရာ `ဘာတုန္းကြ ဘယ္မွာလဲ…´ `ဟုတ္ေနျပီ ထီးေလး…မင္းအေနာက္မွာ ရွိေနတဲ႔ ကားအျဖဴနားမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကင္မရာထဲကေန ငါေတြ႕လိုက္တယ္…´ `ဟား…ဟားဟား…ေဟ့ေယာင္…ငလမ္း မင္းသူမ်ားကို သြားလိမ္ ငါ့ကိုလာမလိမ္နဲ႔…´ `ထီးေလး…ငါတကယ္ေျပာေနတာ ဆံပင္ေက်ာအလယ္ေလာက္ရွိတယ္ ယဥ္ဖံုးအက်ီအျဖဴေရာင္ေလးနဲ႔ အဲ႔ဒီကားနားမွာ ရပ္ေနတယ္ ကားပိုင္ရွင္ေဘးမွာကို ရပ္ေနတာ…´ `မင္းတကယ္ေျပာေနတာလား´ `တစ္ျခားသူေတြကို ငါေနာက္ေကာင္း ေနာက္လိမ့္မယ္ မင္းတို႔ကို ငါဘယ္ေတာ့မွ မေနာက္ဘူး…´ `ေကာင္းျပီ ဒါဆို ငါတို႔ျပန္ခ်ိန္ၾကည့္ရေအာင္…´ သပ္ရပ္လွသည့္ ကားအျဖဴေရာင္နံေဘးတြင္ စိတ္ပ်က္စြာ ထိုင္ေနေသာ ကားပိုင္ရွင္မသိသာေအာင္ ၃ေယာက္သား တိုင္ပင္လ်က္ ကင္မရာျဖင့္ ခ်ိန္လိုက္ေလရာ `ဟိုက္!…´ ကားလမ္းေဘးတြင္ စိတ္ပ်က္စြာ ထခ်လ်က္ရွိေသာ ကားပိုင္ရွင္ေဘးတြင္ ေဘးတေစာင္း မတ္တပ္ရပ္ကာ ရွိေနသူက သာမာန္မ်က္စိျဖင့္ မရနိုင္သည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦးပင္ျဖစ္ေခ်သည္။ ကင္မရာအား ဖယ္ၾကည့္လိုက္လ်င္ ထိုမိန္းကေလးအား မျမင္ရေတာ့ပဲ ကင္မရာျဖင့္ ခ်ိန္းဆလိုက္သည္နွင့္ ထိုမိန္းကေလးအား ျမင္နိုင္ေနသည္။ လက္သြက္စြာျဖင့္ ထိုပံုအား ရိုက္ယူထားလိုက္ျပီး `ဟုတ္တယ္ …ငါတိဳ႕ဘယ္လို လုပ္သင့္လဲ…´ `ဘယ္လို လုပ္ရမွာတုန္း ၾကာရင္ ကားပိုင္ရွင္ကို တစ္ခုခု အႏၲရယ္ ေပးနိုင္တယ္ သူ႕ကို အသိေပးလိုက္တာ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္…´ `အဲ႔ဒါေကာင္းတယ္ ဒါေပမဟ့္ သူလက္မခံရင္ေရာ…´ `အဲ႔ဒါက သူ႔အပိုင္း အသိေပးရမွာကငါတို႔အပိုင္း´ သံုးေယာက္သား တိုင္ပင္လ်က္ စိတ္ပ်က္စြာ ထိုင္ေနသည့္ ကားပိုင္ရွင္ အနားသို႔ ေလ်ာက္သြားျပီး `သူငယ္ခ်င္း…တစ္ခုေလာက္ ေမးလို႔ရမလား…´ `တစ္ျခားမွာ သြားေပးလိုက္ပါလား တစ္မ်ိဳးေတာ့ မထင္နဲ႔ ငါ့ကားပ်က္ေနလို႕ အာရံုေနာက္ေနတယ္…´ ကြ်ုန္ပ္တို႔၏ အေမးစကားအား ဘူစပ္စပ္ျဖင့္ သူကား ျပန္ေျဖလ်က္ ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္ျပီး ကားသို႔မွီထားလိုက္သည္။ `ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း မင္းကို ေမးမွာကလဲ အဲ႔ကားနဲ႔ ပတ္သတ္တယ္…´ `ဟာကြာ…ဘာေမးမွာလဲ ျမန္ျမန္ေမး အာရံုေနာက္ရတဲ့ ၾကားထဲ…´ `ဒီကား ဝယ္ထားတာၾကာျပီလား ဘယ္ကဝယ္ထားတာလဲ…´ `မင္းတို႔ဝယ္မလို႔လား ဝယ္မယ္ဆိုလဲ ငါျပန္ေရာင္းေပးမယ္ တစ္ေန႔မွ တစ္ခါ မပ်က္ရရင္ ဒီကားက ဘီးမလည္ခ်င္ဘူး´ `မင္းကားမွာ ပရေလာကရဲ႕ အစြဲအလမ္းေတြမ်ား ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ ငါတို႔ထင္တယ္ …´ `ဟားဟားဟား…သူငယ္ခ်င္းမင္းတို႔ ဒီစကားေတြ တစ္ျခားမွာ သြားေျပာရင္ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ငါကေတာ့ အယံုၾကည္လဲ မရွိဘူး လက္လဲ မခံဘူး ငါ့ကားက ဆီပိတ္လို႔ျဖစ္တာ မင္တို႔ေျပာတာ မွားတယ္…´ `ဒါဆို သူငယ္ခ်င္းက ေက်ာင္းကို ခ်စ္သူနဲ႔ လာတာလား…´ `မဟုတ္ဘူး တစ္ေယာက္တည္းလာတာ…´ ကားပိုင္ရွင္၏ အေျဖေၾကာင့္ သံုးေယာက္သား မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုလ်က္ အံ႔ၾသတသသ ျဖစ္သြားခဲ႔သည္။ တစ္ေန႔ညေန႔က ကားဝန္းေဘးတြင္ ထိုသူနွင့္ ကားေပၚတြင္ မိန္႕မိန္႕ထိုင္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္အား ေတြ႔ခဲ႔လ်က္ ထိုမိန္းကေလးကိုေတာင္ ေဝဖန္ခဲ႔ေသးသည့္ ကြ်ုန္ပ္တို႔ အားလံုး မည္သည့္စကားမွ ျပန္မေျပာနိုင္ ျငိမ္သတ္သြားခဲ႔ေလသည္။ `မင္းတကယ္ေျပာေနတာလား…တစ္ခါမွ ေက်ာင္းကို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ ေခၚမလာဖူးဘူးလား…´ `မင္းတို႔ကို လိမ္ျပီး ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ ငါ့မွာသာ ခ်စ္သူရွိရင္ ၾကြားခ်င္လြန္းလို႔ ေခၚလာတာ ၾကာျပီ…ဘယ္မိန္းကေလးမွ ငါ့ကားေပၚမွာ မထိုင္ဘူးေသးဘူး…´ `ဒါဆို ေသခ်ာျပီ သူငယ္ခ်င္း မင္းကားမွာ အေနာက္အယွက္တစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနျပီ´ `ေတာ္ျပီ ေတာ္ျပီ မင္းတို႕နဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ငါ့ကို ခြင့္ျပဳဦး´ ဟုဆိုလ်က္ ပ်က္ေနသည့္ မိမိကားအတြင္းသို႔ ဝင္သြားလ်က္ အျပင္မွ စကားသံမ်ားမၾကားရေအာင္ မွန္အလံုတင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ `ဟာ…ဒုကၡပါပဲ ဒီလူေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းေၾကာမာတာပဲ …´ ထိုကားေဘးတြင္း ကြ်နု္ပ္တို႔မသြားေသး စိတ္ပူစြာ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ ပ်က္ေနသည့္ ကားဟာ အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ ေမာင္းထြက္သြားေတာ့သည္။ `ဟာ…ျပန္ေကာင္းသြားတာလား…´ အံ႔ၾသစြာ ထိုကားေမာင္းထြက္သည္ကို ၾကည့္ေနရင္း ေပနွစ္ဆယ္ကြာမွ်ခန္႔တြင္ ရုတ္တရက္ ထိုးရပ္သြားေတာ့သည္။ ကားရပ္သြားသည္ႏွင့္ ကားအတြင္းမွ ထိုသူထြက္လာျပီး တုန္ရီေနေသာ ဟန္တို႔ျဖင့္ ကြ်နု္ပ္တို႔ဆီ အေျပးလာေနခဲ႔သည္။ `ဘာ…ဘာျဖစ္တာလဲ…´ `ကား…ကားက ငါလည္းမေမာင္းပဲနဲ႔ အလိုလိုေနရင္း သူဟာသူ ေမာင္းထြက္သြားတယ္…ဘရိတ္လဲ နင္းမရဘူး သူဟာသူ ထိုးရပ္သြားတယ္ မင္းတို႔ေျပာတာ ဟုတ္ေနျပီလား မသိဘူး…ငါဘာလုပ္ရမလဲ…´ `ငါတို႔အစတည္းကေျပာပါတယ္ မင္းကမွ လက္မခံတာ ၾကည့္ရတာ မင္းကိုေတာ့ သူအႏၲရယ္ ေပးခ်င္လို႔မဟုတ္ေလာက္ဘူး ဒီေတာ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး စကားသြားေျပာၾကမယ္…´ သို႔ႏွင့္ ကြ်ုန္ပ္တို႔ထိုင္ေနၾက ေနဝန္းနီ ကန္တင္းေလးရွိရာသို႕ ဦးတည္ေလ်ာက္လွမ္း လာခဲ႔သည္။ဆိုင္အတြင္းသို႕ ဝင္လိုက္သည္နွင့္ မည္သည့္အခါမွ ျပံဳရႊင္ေနေသာ မ်က္နွာအား မျမင္ရသည့္ အလုပ္သမား ျပည့္စံုတစ္ေယာက္ တစ္ခုခုအား ေတြးေတာစဥ္းစာလ်က္ ျပံဳရႊင္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကြ်န္ု္ပ္တို႔ဝင္လာသည္ကိုပင္ သူမေတြ႕နိုင္ အေတြးမ်ားျဖင့္ ေမ်ာလႊင့္ေနခဲ႔သည့္ပံုစံ။ ဆိုင္ရွင္ဦးတြၾကီး ေအာ္ေဂါက္လိုက္မွသာလ်င္ ကြ်ုန္ပ္တို႔မွာထားသည့္ အစားအေသာက္မ်ား လာေရာက္ပို႔ေပးေခ်သည္။ `ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနာမည္က ဘဟ္လိုေခၚလဲ…ဘယ္ေမဂ်ာကလဲ…´ `ငါ့နာမည္က တန္ခိုးလို႔ေခၚတယ္ ဓာတုေဗဒ ဒုတိယနွစ္ တကယ္ဆို ဘြဲ႔ရျပီးျပီး စာေမးပြဲေတြက်လို႔ မင္းတို႕ကေရာ…´ `ငါက ထီးကေလး…သူက မွ်ားကေလး ဒါက လမ္းကေလး…ငါတို႔က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပီးေတာ့ အဏုဇီဝေဗဒ ဒုတိယနွစ္ ေမဂ်ာအသစ္ ေက်ာင္းသားေတြပဲ´ `မင္းတို႔နဲ႔ခင္ရတာ ငါသိပ္ဝမ္းသာမိတယ္ မင္းတို႔မွာ တစ္ဖတ္သားကို ကူညီခ်င္တဲ႔စိတ္ အျပည့္အဝရွိတယ္ ငါလဲ အဲ႔စိတ္မ်ိဳးအျပည့္ရွိတယ္ အခုကားက ငါ့အေဖ ပြဲရံုက တပည့္တစ္ေယာက္ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ လာေရာင္းသြားလို႔ တန္လို႔ငါ့ကို ဝယ္ေပးထားတာ…အဲ႔ကားက တစ္ေန႔ကို တစ္ခါပ်က္တယ္ ထူးဆန္းတာတစ္ခုက မနက္က်ရင္  ညကကားသိမ္းထားတဲ႔ ေနရာမွာ မဟုတ္ပဲ အေရွ႕ ငါးေပေလာက္ ေရႊ႕ေနတယ္ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ေသာ့ခတ္ထားတဲ႔ ကားတံခါးၾကီးက အလိုလိုပြင့္ပြင့္ေနတယ္ ငါလဲ ေပေတျပီး ဒီကားပဲစီးေနခဲ႔တာ တစ္ခုခုကို သိထားတယ္ ဒါေပမဟ့္ ကားေလးကို အရမ္းၾကိဳက္လို႕ ပစ္ရမွာ နွေမ်ာတယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔ေျပာတဲ႔ စကားေတြကို ငါမၾကားခ်င္တာပဲ…အခုေတာ့ သူက အစြမ္းေတြ ျပေနျပီ ငါဘာလုပ္သင့္လဲ…´ `မင္းလုပ္သင့္က မင္းအေဖနဲ႔ ျပန္တိုင္ပင္ဦး ျပီးမွ တစ္ခုခုဆံုးျဖတ္…´ `ဒါေပမယ့္ အခုေက်ာင္းျပန္ရင္ေတာ့ ငါမစီးရဲေတာ့ဘူး…အေဖ့ကိုပဲ ကားလာယူခိုင္းလိုက္ေတာ့မယ္…´ ထိုေန႔မွစ၍ တန္ခိုးဟု ေခၚတြင္ေသာ ကားပိုင္ရွင္နွင့္ ကြ်နု္ပ္တို႔အားလံုး ခင္မင္သြားခဲ႔ေတာ့သည္။ ထိုကားက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား ရက္စက္စြာ ပထမကားပိုင္ရွင္မွ တိုက္မိခဲ႔ျပီး အေလာင္းအား အစဖ်က္ထားခဲ႔သည္။မိန္းကေလး၏ ေသြးစြန္းထားေသာ ထိုကားတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ကားပိုင္ရွင္ တန္ခိုးအား အကူညီေတာင္းေနခဲ႔သည္ကို အယံုၾကည္မရွိသည့္ တန္ခိုးက သူမအား ဥေပကၡာျပဳထားခဲ႔သည္။ ယခုအခါမွသာလ်င္ အျဖစ္မွန္အားလံုး မွန္ကန္စြာ ေပၚေပါက္လ်က္ အေလာင္းေဖ်ာက္ခဲ႔သူ တရားခံအားလည္း ဖမ္းစီးရမိခဲ႔ေခ်သည္။ သို႔ေပမယ့္ ထိုကားေလးကိုေတာ့ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ တန္ခိုး စီးနွင္းမႈ႕မရွိေတာ့ပဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည့္ ကြ်န္ု္ပ္တို႔နည္းတူ လိုင္းကားသာ တိုးစီးေခ်ေတာ့သည္။ `ေျမးေလးေရ ေျမးေလး…ဒီကေလးမေလး ဘယ္ေလ်ာက္သြားေနပါလိမ့္…´ စိတ္ေရာဂါရွင္မေလး ဝင့္ဝါအား ေပ်ာက္ဆံုးေနလ်က္ အဖြားျဖစ္သူမွာေတာ့ ေမွာင္ေနသည့္ ညေနေဆာင္းေလးတြင္ ေက်ာင္းဝန္းတစ္ေလ်ာက္ လိုက္လံရွာေဖြေနလ်က္ရွိသည္။ ေနနီဝန္းကန္တင္းအေရွ႕ေရာက္သည္နွင့္ ဆိုင္သိမ္းဆည္းေနသူ အလုပ္သမားေလး ျပည့္စံုကား ထိုျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ရွိလိုက္ရသည္။ တစ္ခုခုေတြးေတာမိလ်က္ ဆိုင္ရွင္ ဦးတြၾကီးေပးထားေသာ စက္ဘီးအဆုတ္ေလးအား ထုတ္လ်က္ သိမ္းလက္စ အလုပ္မ်ားအား ပစ္ထားခဲ႔ျပီး ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ဝင့္ဝါအား သူမသြားတတ္သည့္ ေနရာေလးဆီသို႔ ဦးတည္နွင္းသြားေတာ့သည္။ သူထင္သည့္ အတိုင္းသာလ်င္ ေက်ာင္းဝန္းအေနာက္ ကြင္းျပင္ေတာင္ကုန္းေလး၌ ေဘာပင္ေလးအား လွည့္လ်က္ ထိုင္ေနသည့္ ဝင့္ဝါအား ေတြ႕လိုက္ရသည္။သို႔နွင့္ မိမိစက္ဘီးအား ပစ္ခ်လိုက္ျပီး ဝင့္ဝါရွိေနသည့္ ေတာင္ကုန္းေလးဆီသို႕ ေလ်ာက္လွမ္းသြားလိုက္သည္။ သူမအနားသို႔ ေရာက္လာသည့္ ျပည့္စံုအား ေမာ့ၾကည့္လ်က္ မိမိအနားတြင္ ထိုင္ရန္ ဟန္ျပလိုက္သည္။ မည္သည့္စကားမွ မေျပာသည့္ ျပည့္စံုကား အဖြားျဖစ္သူ သူမအား လိုက္ရွာေနေၾကာင္း မေျပာေတာ့ပဲ ဝင့္ဝါ၏ လက္အား ဆြဲလ်က္ အဖြားျဖစ္သူဆီသို႔ လိုက္ပို႔ေပးရန္ ဆြဲေခၚလိုက္ေတာ့သည္။ထိုေနာက္ မိမိကိုယ္ေပၚတြင္ ရွိေနေသာ အေႏြးထည္အစုတ္ေလးအား ဝင့္ဝါကို ျခံဳေပးထားလ်က္ စက္ဘီးေလးတြန္းကာ အဖြာျဖစ္သူဆီသို႔ ေလ်ာက္လွမ္းလာေနခဲ႔သည္။ ဝင့္ဝါကား မည္သည့္စကားမွ မေျပာ ျပည့္စံု၏ လက္ေမာင္းကိုမွီလ်က္ ေလ်ာက္လွမ္းလာခဲ႔သည္။ ေျမးျဖစ္သူအား လိုက္ရွာေနရသည့္ အဖြားအိုကား ေမာဟိုက္လ်က္ လမ္းနံေဘးတြင္ ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ျပီး သူတို႔ႏွစ္ဦးအား ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည့္အဖြားအိုက `ဟဲ႔ေကာင္ နင္ငါ့ေျမးကို ဘယ္ေခၚသြားတာလဲ နင့္ကိုရဲတိုင္မယ္´ ထိုသို႔ေျပာေနသည္ကို တုန္႔လႈပ္မႈ႕မရွိ ဝင့္ဝါ၏ မ်က္နွာေလးကိုသာၾကည့္လ်က္ ျပည့္စံုကား ျပံဳးေနခဲ႔သည္။ ထိုေနာက္ အဖြားျဖစ္သူအား ျပည့္စံုေခၚသြားျခင္း မဟုတ္ သူမကိူယ္တိုင္ အိမ္မွ ထြက္သြားေၾကာင္း ေျပာခဲ႔သည္။ဝင့္ဝါကိုယ္ေပၚတြင္ရွိေနေသာ ျပည့္စံု၏ အေႏြးထည္ေလးအား အဖြားအိုမွ ဖယ္လိုက္ျပီး `ေရာ့…နံေစာ္ေနတာပဲ ေနာက္တစ္ခါ ငါ့ေျမးကို ၾကည့္ရဲၾကည့္ၾကည့္ နင့္ကို သတ္ပစ္မယ္…´ ဟု ေျပာလ်က္ ျပည့္စံု၏ အေႏြးထည္ေလးအား ေျမျပင္ေပၚသို႔ ပစ္ခ်ေပးျပီး ေျမးျဖစ္သူ ဝင့္ဝါအား လက္ဆြဲေခၚသြားေတာ့သည္။ စာေရးသူ-ထီးကေလး။ ✏✏✏✏✏✏✏✏✏✏✏✏

Original from: http://hteekalayblog.blogspot.co.id/2016/04/blog-post_72.html?m=1
မူလစာေရးသူ -->>ထီးကေလး 

Posted in: တေစၦ၀တၳဳ