ဦးႏု မိန္႔ခြန္းမ်ားႏွင့္ ယေန႔ေခတ္ ႏိုင္ငံေရး

ဦးႏုဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကေန ဗိုလ္ေနဝင္း ဦးေဆာင္တဲ့ စစ္တပ္က ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာ သိမ္းယူတဲ့ ၁၉၆၂ ခု မတ္လအထိ ဦးဗေဆြကို ေခတၱဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ တာဝန္လႊဲအပ္ျခင္း၊ ဗိုလ္ေနဝင္းကို အိမ္ေစာင့္အစိုးရ တာဝန္လႊဲအပ္ျခင္း တို႔မွအပ၊ တေလွ်ာက္လံုး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကာလအတြင္း ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြ၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ ပါတီေတြ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ ေပးၿပီး စည္း႐ံုးေဟာေျပာ ခြင့္ရရွိေတာ့ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါတီ (ဒီ/ ၿငိမ္း) နာယက တဦးအေနနဲ႔ နယ္လွည့္ ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြ၊ အဲဒီမိန္႔ခြန္းေတြကို စုစည္းၿပီး “ဦးႏု မိန္႔ခြန္းေပါင္းခ်ဳပ္” ဆိုၿပီး စာအုပ္ အျဖစ္ ထုတ္ေဝ ထားတယ္။
ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေတာ့ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာမွာ ထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွ ထုတ္ေဝခြင့္ ရရွိခဲ့တဲ့ ဦးႏုရဲ႕ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတိၱလို႔ ေခၚဆိုႏိုင္တဲ့ “တာေတစေနသား” ကို က်ေနာ္တို႔ ဖတ္႐ႈခြင့္ရခဲ့တယ္။
အခု မိန္႔ခြန္း ေပါင္းခ်ဳပ္ကို ဖတ္႐ႈရျပန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အေနနဲ႔ မရွင္းမလင္းခဲ့တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေတြ ရွင္းလင္းသြား ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ဆိုၾကပါစို႔ ၁၉၅၈ ခု၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၈ ရက္၊ ဗိုလ္ေနဝင္း အိမ္ေစာင့္အစိုးရ တက္လာတာ ကို ဦးႏုက သူ႔ရဲ႕ တာေတစေနသားမွာ “အာဏာသိမ္းတာ” လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ၁၉၅၈ ခု၊ စက္တင္ဘာ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ဦးႏုနဲ႔ ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ အျပန္အလွန္ သေဘာတူထားတဲ့ စာ ၂ ေစာင္ ဟာ သမိုင္းဝင္ေပါ့။ စဥ္းစားစရာက ေပးတဲ့စာနဲ႔ ျပန္တဲ့စာက ေန႔စြဲတထပ္တည္း က်ေနတာပဲ။ ႀကိဳတင္ၿပီး လက္ဝါးမ်ား ႐ိုက္ထား သလားလို႔ပါ။ အခု မိန္႔ခြန္းေပါင္းခ်ဳပ္ နယ္လွည့္မိန္႔ခြန္းနဲ႔ အေမးအေျဖအခန္းမွာ အဲဒီ အေၾကာင္း ရွင္းလင္း ေျပာဆိုထားတာ ေတြ႔ရတယ္။
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေအာင္ႀကီး (အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) စတင္ ဖြဲ႔စည္းစဥ္က ဥကၠ႒တာဝန္ ယူခဲ့ဖူးသူ၊ ေနာက္ ျပည္ေထာင္စု အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ ပါတီ (UNDP)  ခြဲေထာင္ၿပီး ဥကၠ႒အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့သူ ဦးေအာင္ႀကီး) နဲ႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္တို႔က စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့ၾကတာ တဲ့။ အဲဒီ သတင္းကိုၾကားလို႔ ေခၚေမး ေတာ့ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာင္ႀကီးက ဟုတ္တယ္လို႔ ေျဖတယ္။
စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတယ္ ဆိုရင္ တပ္မေတာ္ သိကၡာ က်မယ္။ ဒါနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို ေခၚၿပီး အိမ္ေစာင့္အစိုးရအျဖစ္ တရားဝင္လႊဲေျပာင္း ေပးလိုက္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ မခိုင္လံုလွဘူးလို႔ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ထင္ျမင္ယူဆမိပါတယ္။
ဦးႏုအေနနဲ႔ ဗိုလ္ေနဝင္းကို ေခၚယူေမးျမန္း ၾကည့္သင့္တယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းက ျငင္းပယ္တယ္ ဆိုရင္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာင္ႀကီးနဲ႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္ကို အေရးယူသင့္တာ ေပါ့။ မွန္ကန္တယ္ ဆိုရင္ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ လႊတ္ေတာ္ တက္ၿပီး ပုဒ္မ ၁၁၆ ကို ျပင္ဆင္ခိုင္းေနစရာ မလိုပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း က်င္းပေပး ေနစရာ မလိုပါဘူး၊ တခါတည္း အာဏာသိမ္းယူ ထားလိုက္ဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ၁၉၄၇ ခု အေျခခံဥပေဒမွာ ေရြးေကာက္ခံပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ အတြင္း တက္ေရာက္ခဲ့ရင္လည္း ၆ လ ထက္ပိုၿပီး တည္ရွိပိုင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ေရြးေကာက္ခံပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၆ လ ထက္ပိုၿပီး တည္ရွိေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ဗိုလ္ေနဝင္း ဆက္လက္ တည္ရွိေနဖို႔ အတြက္ ပုဒ္မ ၁၁၆ ကို ျပင္ဆင္ရပါမယ္။
ျပင္ဆင္ဖို႔အဆိုကို တည္ၿမဲဖဆပလ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက တင္သြင္းပါတယ္။ ပမညတ အမတ္ သခင္ခ်စ္ေမာင္ (သာယာဝတီ) ဟာ ဝိဓူရ သခင္ခ်စ္ေမာင္လို႔ အမည္တြင္က်န္ရစ္ေအာင္ ဝိဓူရ ဇာတ္ေတာ္နဲ႔ ယွဥ္ကပ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီေရးကို ကာကြယ္ခဲ့တယ္။
မဲခြဲဆံုးျဖတ္ ၾကေတာ့ ပုဒ္မ ၁၁၆ ကို ျပင္ဆင္ဖို႔ ဦးႏုရဲ႕ သန္႔ရွင္း ဖဆပလ အမတ္ေတြ ကလည္း ေထာက္ခံမဲ ေပးခဲ့ၾက တယ္။ ဘာေၾကာင့္ မကန္႔ကြက္ခဲ့ၾက ပါသလဲ။ ဦးႏုအေနနဲ႔ ေထာက္ခံဖို႔ ကန္႔ကြက္ဖို႔ သေဘာထားေပးႏိုင္တဲ့ အေန အထား ရွိတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ဘာေၾကာင့္ ကန္႔ကြက္ဖို႔ သေဘာထား မေပးခဲ့ပါသလဲ။
အဲဒီ အခ်က္ေတြ ေထာက္ခ်င့္ၿပီး ၁၉၅၈ ခု  အိမ္ေစာင့္အစိုးရ  တက္ေရာက္လာျခင္းဟာ အာဏာသိမ္းျခင္း မဟုတ္ဘဲ ဦးႏုအေနနဲ႔ ရပ္တန္႔ၿပီး ျပင္ဆင္ခ်င္လို႔ စစ္တပ္ကို ယာယီအာဏာ လႊဲအပ္တယ္လို႔ ယူဆမိေၾကာင္းပါ။
ဦးႏုက ၁၉၀၇ ခု ဖြားဆိုေတာ့ ၁၉၈၈ ခုမွာ ၈၁ ႏွစ္ အရြယ္ရွိပါၿပီ။ အဲဒီ အရြယ္မွာ သူ႔အေနနဲ႔ အမတ္လည္း အေရြးခ်ယ္ မခံေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မ်က္စပစ္စရာ မလိုေတာ့တာ အမွန္ပါပဲ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဦးႏုရဲ႕ မိန္႔ခြန္း ကို ၁၉၈၈ ခုမွာ က်ေနာ္တို႔ရြာ မံုေရြးေၾကးမံုကို လာေရာက္ေဟာေျပာလို႔ နားေထာင္ခြင့္ ရလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ျဗဟၼစိုရ္တရား ၄ ပါး (ေမတၲာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ)နဲ႔ ဟီရိဩတပၸ (အရွက္၊ အေၾကာက္) တရား ၂ ပါး၊ ဂါရေ၀ါစ၊ နိဝါေတာစ (တျခားသူကို ေလးစားျခင္းနဲ႔ မိမိကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်ျခင္း) တရား ၂ ပါး တို႔ကို ၂ နာရီေလာက္ မတ္တတ္ရပ္ ေဟာေျပာသြားတာ ေတြ႔ၾကရတယ္။ ဦးႏုရဲ႕ တက္ၾကြမႈကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ရာပါပဲ။
ဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ ဂ်ပန္ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး အျဖစ္ ညီၫြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစုႀကီး ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ ၾကတယ္။ ေနာက္ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ထဲကေန ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ထုတ္ပယ္လိုက္တယ္။
ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗမာျပည္ (အလံနီ)နဲ႔ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (အလံျဖဴ) ဆိုၿပီး ၂ ပါတီ ကြဲသြားတယ္။ ေနာက္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ကလည္း ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္ဝါ ဆိုၿပီး ၂ ဖြဲ႔ ကြဲသြားျပန္တယ္။
ဖဆပလ ထဲမွာ က်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္အဖြဲ႔ ကလည္း သန္႔ရွင္း ဖဆပလနဲ႔ တည္ၿမဲ ဖဆပလဆိုၿပီး ကြဲၾကျပန္ တယ္။ ေနာက္ သန္႔ရွင္းဖဆပလ အတြင္းမွာပဲ ဦး၊ သခင္၊ ဗိုလ္ဆိုတဲ့ အုပ္စုေတြ ကြဲၾကျပန္ေရာ။
ႏိုင္ငံေရးမွာ အကြဲအၿပဲ ဆိုတာ ဆန္းၾကယ္တဲ့ ကိစၥေတြေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ဆန္းစစ္ လိုက္ရင္ေတာ့ ကြဲၾက၊ ၿပဲၾကတယ္ ဆိုတာ အာဏာျပႆနာ ပါပဲ။
အဲဒီမွာ “ေလာေလာဆယ္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ တိုင္းျပည္အေျခအေန” ဆိုတဲ့ မိန္႔ခြန္းဟာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲသြားတဲ့ အေၾကာင္းကို ရွင္းလင္းျပတဲ့ မိန္႔ခြန္းပါပဲ။
ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္က လက္ဝဲ ညီၫြတ္ေရး ထူေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရွာပါေသးတယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့ အျပင္ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္ဝါဆိုၿပီး ကြဲသြားတယ္။
အဲဒီမွာ ဦးႏုက ဒီမိုကေရစီ လိုခ်င္ရင္ ဒီမိုကေရစီနည္းနဲ႔ ေတာင္းဆို၊ လက္နက္နဲ႔ ေတာင္းဆိုရင္ေတာ့ လက္နက္နဲ႔ ႏွိမ္နင္းရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အျပတ္ရွင္းရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ကေတာ့ ဖဆပလက ဖမ္းဆီးလို႔ ကြန္ျမဴနစ္ ေတြ ေတာခိုသြားတယ္လို႔  စြပ္စြဲတယ္။ ဦးႏုကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အခ်ိန္ဆြဲေနလို႔ ျဖစ္ရတာလို႔ ဆိုတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုခ်ိန္ထိ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး ေတာက္ေလာင္ခဲ့ တာေတာ့ မၿငိမ္းႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခု ဒီမိုကေရစီ တေက်ာ့ျပန္ ေခတ္မွာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔ အစည္းအေဝးနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနၾက တာ အေတာ္ေလး ခရီးေပါက္လာလို႔ ဝမ္းသာရပါ ေသးတယ္။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ သူမနာ၊ ကိုယ္မနာ လမ္းစဥ္ကို ႏွလံုးမူၾကဖို႔ပါပဲ။ သူနဲ႔ကိုယ္ ယွဥ္လိုက္ရင္ ကိုယ္မနာဖို႔ အရင္စဥ္းစားၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒါ့အျပင္ ဦးႏုရဲ႕ ျဗဟၼစိုရ္တရား ၄ ပါး လက္ကိုင္ျပဳႏိုင္ရင္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရား ရႏိုင္ေလာက္ပါရဲ႕။
ဦးႏုအေနနဲ႔ ဘာသာေရးကို ႏိုင္ငံေရးမွာ ဆြဲယူသံုးစြဲတာ ကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ အျပစ္စကား ဆိုၾကရ လိမ့္မယ္။ ဓမၼႏၲရာယ္ စာေစာင္ထုတ္ၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ကို ဘာသာေရးနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အပုပ္ခ်ပါတယ္။
ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ ဘုရား မရွိ၊ တရား မရွိတဲ့ သူေတြ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေနာက္ ဗုဒၶဘာသာကို ႏိုင္ငံေတာ္ ဘာသာအျဖစ္ ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ေပးခဲ့တယ္။
ဦးႏုဟာ စာေရးဆရာ တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ “ငါးႏွစ္ရာသီ ဗမာျပည္” ၊ “ငရဲဆိုတာ ခ်ိဳနဲ႔လား”၊ “လူထုေအာင္သံ”၊ “ျပည့္သူ႔နီတိ”၊ “မိတၱဗလဋီကာ (လူေပၚ လူေဇာ္ လုပ္နည္း)”၊ “တာေတစေနသား” စတဲ့ စာအုပ္ေတြ ေရးသားခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ဘေဆြက ကိုႀကီးေကာင္း ျပဇာတ္ ေရးၿပီး သူ႔ကိုအပုပ္ခ်တဲ့ စာအုပ္ေရးခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ တည္ၿမဲ ဖဆပလ သတင္းစာေတြက သူတို႔ကို တဖက္ေစာင္းနင္း ေရးလို႔ ဆိုၿပီး တန္ျပန္ ဆႏၵျပခဲ့ ၾကတယ္။ ျပည္သူ႔ဟစ္တိုင္၊ အိုးေဝ သတင္းစာတိုက္ေတြကို ဝင္ေရာက္ဖ်က္ဆီးခဲ့ ၾကတယ္။ ဒီမွာ “မင္းမဲ့ တိုင္းျပည္ကဲ့သို႔ တရား လက္လြတ္ ျပဳျခင္းကို ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် လက္ခံႏိုင္မည္ မဟုတ္” ဆိုၿပီး အသံလႊင့္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကား ရယူေလာက္ ေအာင္ အထိပါပဲ (၁၉၄၈ ခု၊ မတ္ ၁၂ရက္)။
ေနာက္ ၁၉၄၈ မတ္ ၁၅ ရက္၊ ေတာင္သူလယ္သမား အစည္းအေဝးမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာေတာ့ “ဒီသတင္းစာေတြ သာမက၊ သူတို႔ ဘိုးေအေတြပါ ဝိုင္းၿပီး ပုတ္ခတ္သည့္ တိုင္ေအာင္” ဆိုတဲ့ စကားရပ္ ပါသြားတယ္။
သူတို႔ဘိုးေအ ဆိုတာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို ရည္ၫႊန္းတာပဲဆိုၿပီး သတင္းစာေတြက ဝိုင္းေဆာ္ လိုက္ၾကတာ ဦးႏုတေယာက္ ေခါင္းငံု႔ ေနရေတာ့တယ္။ အခုေန ဆိုရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကည္ညိဳ ပ်က္ေစမႈဆိုတဲ့ ပုဒ္မနဲ႔ တန္းစီတရားစြဲမွာကို ျမင္ေယာင္ မိပါရဲ႕။
၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ “ေရြးေကာက္ပြဲအႀကိဳ သိမ္ျဖဴကြင္း မိန္႔ခြန္း” ကေတာ့ ဦးႏုရဲ႕ မိန္႔ခြန္းေတြထဲမွာ စံတင္ရမယ့္ မိန္႔ခြန္းပါပဲ။
တည္ၿမဲမဲေတြကို  သိမ္းက်ံဳးယူသြားႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ `ဒု သ န ေသာ´ ဆိုတဲ့ စကား ၄ လံုးကို `လ တ မ သ´ (လူတည္ၿမဲ၊ မဲသန္႔ရွင္း) နဲ႔  ယွဥ္ဟပ္  ေျပာဆိုသြားတဲ့  စကားပရိယာယ္ဟာ ၾကားရသူ လက္ဖ်ားခါ ေလာက္ပါေပတယ္။
မိန္႔ခြန္းေတြမွာ ဆိုေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ္မွန္ကန္ေၾကာင္း၊ သူတို႔မွားေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကတာပါ။
ဒါေပမယ့္ ဦးႏုက စကားပရိယာယ္ ၾကြယ္ေလေတာ့ နားေထာင္တဲ့သူ အဖို႔ တိမ္းၫြတ္မႈ ရွိေစပါတယ္။ အခု သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ လည္း လစဥ္ မိန္႔ခြန္းေတြ ေျခြလာလိုက္တာ ၂ ႏွစ္ ေက်ာ္လာၿပီထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္လည္း ၄ လေလာက္ေတာ့ နားေထာင္ၾကည့္ ပါေသးရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သမၼတေျပာၾကားတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဘဝေပး အေျခအေနေတြဟာ အဟပ္မညီေလေတာ့ နားေထာင္ဖို႔ စိတ္မဝင္စားေတာ့ပါဘူး။
ဒီမွာ ၂၀ဝ၅ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲက နီးကပ္လာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ မဲဆြယ္ စည္း႐ံုးေရး ကာလက ဘယ္ အတိုင္းအတာထိ ရၾကမယ္ လို႔ေတာ့ မေျပာသာေသးဘူး။ ဒီမွာ မဲဆြယ္ၾကမယ့္ အမတ္ေလာင္းေတြ အဖို႔ “ဦးႏု မိန္႔ခြန္းေပါင္းခ်ဳပ္” ကို လက္စြဲျပဳထားၾကဖို႔ လိုအပ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးႏုတို႔ေခတ္နဲ႔ ယေန႔ေခတ္ မတူကြဲျပားေနၿပီ ဆိုတာေတာ့ သေဘာေပါက္ထားဖို႔ လိုတယ္။ ယေန႔ေခတ္က ေျပာတိုင္းယံုတဲ့ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။     ။

Posted in: ကိုေလးျမတ္